بعد از نبرد حران و کشته شدن کراسوس در سال ۵۳ قبل از میلاد و تارومار شدن رومیان، سربازان رومی اکثرا به بیراهه میرفتند و عده ای توسط اعراب محلی کشته و دستگیر میشدند ، عده ای خود را روی نیزه ها می انداختند تا از سوز تیرهای ایرانی هر چه سریعتر راحت شوند!
تعدادی سرباز رومی به روی تپه ها فرار کرده بودند. دسته ای ۲۰ نفره نیز که در حال پایین آمدن از تپه بودند ناگهان با سواران زره پوش ایرانی رو به رو شدند که تعداد آنها چندین برابرشان بود!
رومیان میدانستند که هیچ شانسی در برابر این سواران ندارند ولی برای اینکه با افتخار بمیرند به سمت آنها حمله ور شدند و خود را به وسط ایرانیان انداختند و تلاش کردند برای اینکه راهی به بیرون بیابند.
ایرانیان چنین انتظاری از رومیان نداشتند که این کار شجاعانه رومی ها اثری عجیب در ایرانیان گذاشت.
در همین حال به دستور فرمانده ایرانی هیچ عکس العملی از سوی ایرانیان دیده نشد و ناگهان صف های سواران ایرانی از هم باز شد و به پاس این شجاعت رومیان که حاضر به مرگ قهرمانانه شده بودند به رومیان اجازه دادند که به مسیر خود ادامه دهند و جانشان را بخشیدند!
تاریخ ایران باستان جلد سوم ، حسن پیرنیا ؛ به نقل از پلوتارک مورخ یونانی